Mutsuzluk Sözleri

Felsefe, siyaset, şiir ve sanat dallarında ilerleme kaydetmiş insanların hepsinin hüznüne eğilimi vardır.

Gece en karanlık ve ebedi göründüğü zaman gün ışığı en yakındır. Her gecenin bir sabahı vardır.

Vücudumuzun temel taşı oksijendir, umudumuzda ruhumuzun temel taşıdır. Umudumuz olmazsa hayatımız da olmaz. Umut=HERŞEY

Neden mutsuzsun? dedi. Mutsuz değil, beceriksizim dedim. Sizin gibi, mutlu olduğumu sanmayı beceremiyorum. Hepsi bu!

Mutlu olanların hepsi uyuyor şimdi, mutsuz olanlara selam olsun.

Güvenmemem gerektiğini unuttum çoğu zaman. Bundandır mutsuzluğumun sebebi.

Ne merhabalar geçti bu limandan ne eyvallahlar çaldı zamandan. Güne başlarken hep günaydınla, çok sevdik suç sayıldı, Hiç sevmedik kabahat. Sevilmek mi yoksa sevmek mi hata. Yeter artık yoruldum iyi akşamlar, iyi akşamlar hayata.

Hayat buldum kalbinde cenin gibi, bütün bildiklerim sende anlamlandı. Hüzün adına ne varsa çöpe attım, bütün gördüklerim sende başkalaştı.

Mutlu olacağımız o imkânsız hedefi belirleyip, oraya kadar mutsuz yürüyüp ömür bitiriyoruz işte!

Mutsuzluk büyük bir merceğe benzer, hatalarımızı olduğundan büyük gösterir.

Telefon rehberimdeki herkesi senin adınla kaydettim. Bütün gün beni arıyorsun, taklitler yapıp sesini değiştiriyorsun. Biliyorum, sende özledin.

Hangi sevdanın sonuna bir nokta koyabilirsin ki. Her gidenin ardından bu son olsun desende daima birileri gelir, gelir ama giden senden gittikten sonra.

Mutsuzken kendimi bayramlarda torun yolu gözleyen, ihtiyarlar gibi hissediyorum. Gelmiyorlar, ölürüm zannediyorum ölmüyorum.

Neyine bağlandım ki bu kadar; bana bakmayan gözlerine mi, yoksa benim olmayan kalbine mi?

Sonra bir ara “Seni Seviyorum” demeye yeltendim, dudaklarım yandı. O günden beri sadece yazıyorum.

“Açık konuşacağım” dediğimde bile, Karşımdakinin kalbi kırılmasın diye bazı sözlerimi yutan bir insanım. Bu yüzden mutsuzum.

Ne olurdu bir sabahta, o güzel sesinle uyansam.

Mutsuzluk yanlış düşüncelerimizin ürünüdür ve bizden kaynaklanır.

Gönlüm ne dertlidir ne de bahtiyar Ne kendisine yar ne kimseye yar, Bir rüya uğrunda ben diyar diyar, Gölgemin peşinden yürür giderim.

Şu gülmediğim âlemde, bir de sevincimden ağlasam!

Toplum, zavallı insanlardan kaçarken, ben zavallılığın kaynağı olan umutsuzluktan kaçarım.

Gördükçe göresim. Görmedikçe ölesim geliyor. Dinsizin hakkından imansız gelir de, sensizliğin hakkından kim gelecek?

Zamanla anlıyor insan; Sevdiklerinle geçen her gün bayramdır. Küsken barışmak, ayrıyken kavuşmak, suskunken konuşmak bayramdır.

İnsanın kalbinden daha büyük bir çöl, daha büyük bir göl var mı? Ah işte ah. Yangın da orda yağmur da…

Bir gün daha bitti. Milyonlarca kadın hayallerinin adamını bugünde bulamadı. Yarında bulamayacak, öbür gün de. Öyle bir adam yok çünkü.

Sana akıttığım gözyaşlarım ahirette kul hakkım olsun be zalim…

Sen, adı anılmaz olan an’sızı’n. Gelip-giden bir kıyametin sûr’a üfleniş biçimisin. Öl-diril hadi şimdi gönlündeki sûr’a. Üfle içimdekiler kıyameti yaşasın.

Oksijensiz bir ortamda nefes almaya çalışmak gibi bir şeydi, sen kokan sokaklarda sensiz dolaşmak.

Dünyada bir tane dahi çocuk mutsuz olduğu sürece, büyük icatlar ve ilerlemeler yoktur.

Bakma bu kadar hüzünlü şeyler yazdığıma ben hep gülerim ve gülerken kimse yalan olduğunu anlamaz.

Anladım ki aşk; her iki tarafı da mağdur eden, yürekte izinsiz gösteri yapan mutluluk karşıtı bir eylem.

En çok umudunu yitirmek yaşlandırır ruhları, sönük ve yarınsızdır acılar avucunuzdaki ölü umudu gömmek istersiniz, ama taşlı sokağınızda onu gömecek bir yer dahi bulamazsınız.

Sadeydi bu sonbahar, sancısız bitti acılarım, gözyaşı akıtmadım bu sonbahar, dallarım kırıldı canım yandı ama ben alıştım artık, ağlamadım bu sonbahar.

Mutsuzluğundan şikâyet ediyorsun, başkalarının mutsuzluklarını bir bilsen haline şükredersin.

Bir kere yanlış trene bindiyseniz; koridordan ters tarafa yürümenin hiçbir faydası yoktur!

Yorucu, garip, kendimin ve başkasının zamanının labirentini bir türlü çözemedim. Hiç kimse değilim ben. Kimseye kılıç çekmedim savaşta. Yankıyım, unutuşum, hiçliğim ben.

İnsanlardan çoğunun mutluluğu ve mutsuzluğu, kendi düşünce ve inanışlarına bağlıdır.

Masada bırakılmış çay gibiyim gittikçe soğuyorum hayattan.

Umutsuzluğa kapılmak doğru değildir. Kaybetmenin ilk basamağı umutsuzluğa düşmektir.

Dünyadaki mutsuzlukların yarısı gerçekleri saklamaktan ve yalan söylemekten kaynaklanır.

İçindeki çocuğu asla öldürme. Öldürme ki her düştüğünde “acımadı ki” diyebilsin.

Öyle büyümüş ki içimizdeki yalnızlık; sevilmeyi beklerken, beklemeyi sevmişiz…

Mutsuzum, çünkü herkes gibi sahte değilim ve kimse gibi rol yapmadım. Mutsuzum, çünkü sevmediğim birine ‘aşkım’ deyip sarılmadım.

İlk önce kendini mutlu etmeyi başar, daha sonra başkalarını mutlu etmeye çalışırsın.

Kimseye göstermem üzüntümü. Gündüz gülerim, geceleri yalnız ağlarım.

Mutsuzluk neyse önemli değil de umutsuzluk var ya he işte o çok pis bir şey. Bir kere kapıldın mı bir daha zor kurtuluyorsun. Uzak dur ondan.